Luna 2
Loenik 2 (E-1A serie) (Russisch: Луна-2) was de tweede sonde van het Loenik-programma van de Sovjet-Unie dat met succes in de richting van de Maan werd gelanceerd. Het was het eerste ruimtevaartuig dat het oppervlak van de Maan wist te bereiken, en sloeg in op het maanoppervlak ten westen van de Mare Serenitatis, dichtbij de kraters Aristides, Archimedes, en Autolycus.
Loenik 2 was gelijk in ontwerp aan Loenik 1, een bolvormig ruimtevaartuig met vooruitstekende antennes en instrumentendelen. De instrumentatie was ook gelijk, met fonkelingstellers, een geigerteller, een magnetometer, stralingsmeters en micrometeorietdetectoren. Er waren geen aandrijvingssystemen op Loenik 2 zelf. Wetenschappelijk is Loenik 2 het beroemdst door de ontdekking van de zonnewind, via zijn halfronde ionenvallen die door Konstantin Gringauz werden ontworpen. Loenik 1 had het eerste bewijs van dit fenomeen geleverd; op Loenik 2 zette Gringauz de vier sensoren op vier vlakken, in plaats van enkel vlak, om betere metingen van de plasmastroom te krijgen.
Na de lancering van en het bereiken van de optimale vluchtsnelheid op 13 september 1959, scheidde Loenik 2 van de derde trap van de raket. Het ruimtevaartuig gaf een heldere oranje wolk van natriumgas vrij als experiment op het gedrag van gas in ruimte. Op 14 september, na 33,5 uur, hielden de radiosignalen abrupt op, wat erop wees dat Loenik 2 zich op het de Maan had gestort. Het inslagspunt, in het gebied van Palus Putredinis, wordt ruwweg geschat bij 0 graden westerlengte en 29,1 graden noorderbreedte. Dertig minuten nadat Loenik 2 los kwam van de derde trap van zijn raket sloeg ook die in op de Maan. De opdracht bevestigde dat de Maan geen merkbaar magnetisch veld had, en dus ook geen stralingsgordels.
Loenik 2 was gelijk in ontwerp aan Loenik 1, een bolvormig ruimtevaartuig met vooruitstekende antennes en instrumentendelen. De instrumentatie was ook gelijk, met fonkelingstellers, een geigerteller, een magnetometer, stralingsmeters en micrometeorietdetectoren. Er waren geen aandrijvingssystemen op Loenik 2 zelf. Wetenschappelijk is Loenik 2 het beroemdst door de ontdekking van de zonnewind, via zijn halfronde ionenvallen die door Konstantin Gringauz werden ontworpen. Loenik 1 had het eerste bewijs van dit fenomeen geleverd; op Loenik 2 zette Gringauz de vier sensoren op vier vlakken, in plaats van enkel vlak, om betere metingen van de plasmastroom te krijgen.
Na de lancering van en het bereiken van de optimale vluchtsnelheid op 13 september 1959, scheidde Loenik 2 van de derde trap van de raket. Het ruimtevaartuig gaf een heldere oranje wolk van natriumgas vrij als experiment op het gedrag van gas in ruimte. Op 14 september, na 33,5 uur, hielden de radiosignalen abrupt op, wat erop wees dat Loenik 2 zich op het de Maan had gestort. Het inslagspunt, in het gebied van Palus Putredinis, wordt ruwweg geschat bij 0 graden westerlengte en 29,1 graden noorderbreedte. Dertig minuten nadat Loenik 2 los kwam van de derde trap van zijn raket sloeg ook die in op de Maan. De opdracht bevestigde dat de Maan geen merkbaar magnetisch veld had, en dus ook geen stralingsgordels.