Titan III
De Titan III is een door Lockheed Martin gebouwd type draagraketten dat sinds 1965 in gebruik was bij de US Air Force, voornamelijk om militairekunstmanen in een baan om de aarde te brengen.
AchtergrondDe Titan III is in 1964 ontwikkeld nadat de Titan II en Atlas die toen in gebruik waren niet sterk genoeg bleken. De eerste versie, de Titan IIIA, was gebaseerd op de Titan II raket en voorzien van een extra derde trap. Voor de aandrijving werd gebruikgemaakt van dubbel uitgevoerde vloeibare brandstofmoteren die werden gevoed met Aerozine 50 en stikstoftetraoxide. Later is de Titan III meerdere keren gemodificeerd, waarbij elke nieuwe uitvoering een eigen type aanduiding kreeg.
Meerdere uitvoeringenDe eerste uitbreiding op de Titan IIIA resulteerde in de Titan IIIB waarbij de oorspronkelijke derde trap was vervangen door een Agena trap. De Titan IIIC die werd geïntroduceerd om 1965 was net als de voorganger gebaseerd op de A-variant. De meest opvallende uitbreiding hierbij waren twee extra vaste brandstofmotoren welke werden aangedreven met mengsel van aluminium en ammoniumperchloraat waarmee het vermogen enorm toenam.
Bij de in 1971 voor het eerst gelanceerde Titan IIID was de derde trap vervangen door extra opslagruimte waardoor grotere satellieten dan voorheen konden worden meegenomen. Drie jaar later werd op basis van de D-variant de Titan IIIE uitgebracht. Bij de bouw van deze versie was rekening gehouden met de eisen die NASA stelde om wetenschappelijke satellieten en ruimtesondes te lanceren. Ondere andere de Voyager 1 een Voyager 2zijn met een Titan IIIE gelanceerd. De Titan IIIE kon, net als de opvolger Titan IV, worden uitgebreid met een Centaur capsule om grotere lasten mee te dragen.
In 1982 werd de Titan 34D variant voor het eerst in gebruik genomen. Deze draagraket was gebaseerd op de Titan IIIC, echter uitgebreid met twee extra trappen om zware militaire satellieten te lanceren. In 1989 werd de laatste Titan variant gebouwd welke volledig was gericht op het lanceren van commerciële satellieten. Deze Titan III Commercial bevatte enkele verbeteringen ten opzichte van de 34D. Zo kon deze raket twee ladingen tegelijkertijd meenemen en was het vermogen nog verder opgevoerd.
AchtergrondDe Titan III is in 1964 ontwikkeld nadat de Titan II en Atlas die toen in gebruik waren niet sterk genoeg bleken. De eerste versie, de Titan IIIA, was gebaseerd op de Titan II raket en voorzien van een extra derde trap. Voor de aandrijving werd gebruikgemaakt van dubbel uitgevoerde vloeibare brandstofmoteren die werden gevoed met Aerozine 50 en stikstoftetraoxide. Later is de Titan III meerdere keren gemodificeerd, waarbij elke nieuwe uitvoering een eigen type aanduiding kreeg.
Meerdere uitvoeringenDe eerste uitbreiding op de Titan IIIA resulteerde in de Titan IIIB waarbij de oorspronkelijke derde trap was vervangen door een Agena trap. De Titan IIIC die werd geïntroduceerd om 1965 was net als de voorganger gebaseerd op de A-variant. De meest opvallende uitbreiding hierbij waren twee extra vaste brandstofmotoren welke werden aangedreven met mengsel van aluminium en ammoniumperchloraat waarmee het vermogen enorm toenam.
Bij de in 1971 voor het eerst gelanceerde Titan IIID was de derde trap vervangen door extra opslagruimte waardoor grotere satellieten dan voorheen konden worden meegenomen. Drie jaar later werd op basis van de D-variant de Titan IIIE uitgebracht. Bij de bouw van deze versie was rekening gehouden met de eisen die NASA stelde om wetenschappelijke satellieten en ruimtesondes te lanceren. Ondere andere de Voyager 1 een Voyager 2zijn met een Titan IIIE gelanceerd. De Titan IIIE kon, net als de opvolger Titan IV, worden uitgebreid met een Centaur capsule om grotere lasten mee te dragen.
In 1982 werd de Titan 34D variant voor het eerst in gebruik genomen. Deze draagraket was gebaseerd op de Titan IIIC, echter uitgebreid met twee extra trappen om zware militaire satellieten te lanceren. In 1989 werd de laatste Titan variant gebouwd welke volledig was gericht op het lanceren van commerciële satellieten. Deze Titan III Commercial bevatte enkele verbeteringen ten opzichte van de 34D. Zo kon deze raket twee ladingen tegelijkertijd meenemen en was het vermogen nog verder opgevoerd.